Lijstjes #2

Dingen die altijd leuk blijven:
- Geld vinden op een plek waar je het niet verwachtte
- Weekend
- Cadeau's krijgen
- Lachende baby's
- Nieuwe vrienden maken
- Knappe jongens/mannen
- Chocola
- Nieuwe schoenen
- Broeken die als gegoten zitten
- Heel lang uitslapen (op een dag dat het mag, natuurlijk)
- Complimenten krijgen en geven
- Regenbogen

Ook al weet ik nu de wetenschappelijke achtergrond en oorzaken, door regenbogen voel ik me altijd een klein kind. Nog aanvullingen op dit lijstje?

Hey, get out of my space!

Ik liep laatst nietsvermoedend over straat, toen er een jongen op me af kwam lopen. Aan zijn enthousiaste gezicht en clipboard was te zien dat het een donateurwerver was. Hij zei dat ik vast wel even tijd had voor een gesprekje. Ik, denkend dat het niet langer dan een paar seconden zou duren voordat ik hem een 'nee' ging verkopen, zei dat hij zijn verhaal mocht doen. Het was niet zozeer vervelend dat ik totaal geen interesse had om te doneren aan een goed doel waar ik nog nooit van gehoord had. Het was eerder dat die jongen zo dicht op me stond, dat ik niet alleen zijn (niet zo tandpasta-frisse) adem kon ruiken, maar ook nog de mee-eters op zijn gezicht kon tellen en bijna met mijn tanden kon uitknijpen. Kortom, niet zo fijn en misschien een klein beetje misselijkmakend.
Een ongemakkelijke situatie als deze - waarbij er iemand zo dichtbij staat dat je persoonlijke ruimte zo klein wordt als een dobbelsteen - is op een simpele manier te vermijden, zou je zeggen. Doe een stapje achteruit en het probleem is opgelost. Tenminste, dat zou je denken. Het was namelijk zo dat elke keer als ik een klein stapje achteruit deed, deze dolenthousiaste jongen een stap dichterbij kwam. Hij zou zo een arm om mij heen kunnen slaan, ware het niet dat ik dan een karatetrap zou uitvoeren waar nog lang over gepraat zou worden. Er is namelijk maar één ding erger dan iemand die je persoonlijke ruimte inneemt, en dat is het ongemakkelijke gevolg van het duidelijk maken daarvan. Om die reden zei ik dat ik geen interesse had en liep ik snel weg, de wijde ruimte in.

Lijstjes #1

Dingen die heel vervelend zijn, maar waar de wereld niet om zal vergaan:
- Je net aankleden en dan met je sokken in iets nats stappen
- Iemand bellen, denken dat diegene opneemt, maar dan blijkt het de voicemail te zijn
- Mensen die heel langzaam lopen en dan ook vlak voor je neus %&^@*^#!!
- Dat het net begint met regenen als je op het punt staat om naar buiten te gaan
- Een bus/trein/metro die voor je neus wegrijdt
- Een gloednieuwe televisie, telefoon of iPod kopen die de week erna in de aanbieding is
- Trek hebben in iets dat niet in huis is
- Wakker worden om half zeven en niet meer in slaap kunnen vallen
- Dat je haar altijd fantastisch zit net voordat je naar bed gaat
- Als je voeten slapen
- De wekker

Iemand nog aanvullingen?

Creatief verkeer

Sinds ik in Utrecht studeer, heb ik al veel geleerd. Niet alleen in de collegezalen, maar ook daarbuiten, in de stad. Het belangrijkste daarvan tot nu toe, is dat ik heb geleerd hoe het verkeer in elkaar zit. Dat is belangrijk, omdat je anders meteen als buitenstaander herkend wordt. Ik noem het creatief verkeer. Het lijkt een beetje op een spel: het doel is om zo lang mogelijk door te blijven rijden zonder af te stappen of te stoppen, aangereden te worden of zelf iemand aan te rijden. Voorwaarde hierbij is wel dat je zo hard en roekeloos mogelijk rijdt en zo min mogelijk let op wat er om je heen gebeurt. Het lijkt een beetje op Wipe Out, maar dan levensgevaarlijk en zonder vervelende commentatoren.
Nu zijn er nog een aantal andere spelregels, zoals dat bij stoplichten geldt: rood=groen. Bovendien moet je, als je bijna iemand aanrijdt, op het laatste moment afwijken, en dus niet van te voren al aan de kant gaan. Je moet je bel zo weinig mogelijk gebruiken, en, als je dat wel doet, moet je het meerdere keren doen, alsof je enorm geïrriteerd bent.
Het is een moeilijk spel om te leren voor een meisje uit een dorp, zoals ik, maar het moet snel gebeuren. En wanneer je bijna tegen iemand aanknalt die op het laatste moment heeft beslist om over te steken, dan weet je: Nu hoor ik erbij.

Think positive

De regen tikt tegen het raam en de druppels glijden langzaam naar beneden, ondertussen andere druppels opslokkend. De wolken mengen zich in grijs en wit, en af en toe schiet er een lichtflits langs de hemel. Boomtakken zwiepen heen en weer en hier en daar liggen er al een paar op de grond. De mensen op straat kunnen zich amper voortbewegen: de wind duwt hen terug. Het stormt buiten, maar in mijn hoofd schijnt de zon.
Het regent zonnestralen.

Vermoeidheid

Op een (afschuwelijke) morgen klinkt de wekker als een luchtalarm die vlak bij mijn oor gehouden wordt. Ik schrik op uit een ruw verstoorde droom en zet het alarm uit. Ik zucht. Nog een dag.
Het is niet dat ik het niet leuk vind om dingen bij te leren, vrienden te zien en lekker bezig te zijn, maar moet dat allemaal nou zo vroeg beginnen? Kunnen we onze biologische klok niet verplaatsen naar, laten we zeggen, half twaalf? Gewoon zodat de mensen met een druk bestaan even rustig kunnen wakker worden, voordat ze weer het snelle leven ingaan.
Scholen beginnen om half twaalf, het bedrijfsleven, ochtendjournaal begint op zijn vroegst om half elf. Ik vind het geen slecht idee. Veel ontspannen mensen zorgen voor minder ziekte, minder conflict, meer vreugde. Waarom de internationale politiek dit nog niet heeft opgepikt, is mij een raadsel.
Ik sta op uit mijn bed, kleed me met halfopen ogen aan en maak een ontbijtje voor mezelf. Wanneer ik zo'n twaalf uur later weer thuis ben, plof ik op de bank met avondeten. Als mijn geweldige plan uitgevoerd zou worden, zou ik pas over 16 uur weer hoeven opstaan. Helaas, de meeste dromen zijn bedrog.



Sorry voor de weinige posts deze week, ik heb het nogal druk met vroeg opstaan en colleges. Ik doe mijn best om weer regelmatig wat te schrijven!

Mysterie

Kleding, tassen, boeken, tijdschriften, sokken, pennen, bonnetjes en zelfs kabels liggen op een willekeurige plaats door mijn kamer verspreid. Een onwetend en ongeleerd oog zou dit misschien beschouwen als 'rommel' of 'troep'. Ik noem het eerder een mysterie.
Want hoe chaotisch en rommelig het er ook uitziet, het is wonderbaarlijk hoe ik binnen een week, of misschien zelfs een dag (een zeer goede dag) een nette, opgeruimde en schone kamer kan veranderen in een zwijnenstal. Of het talent is of gewoon luiheid, daar kan over gediscussieerd worden.
Neem nou mijn bureau. Dit zou een nette werkplek moeten zijn waar alles goed geordend moet zijn om zo optimaal te kunnen functioneren. Dat kan ik meestal ook, vijf minuten na ik een grote opruimactie heb gehouden. Maar wanneer ik een tijdschrift heb gelezen, een brief heb ontvangen, treinkaartjes en snoeppapiertjes uit mijn zak haal of simpelweg even een notitie heb gemaakt, is het vaak al onherkenbaar en vraag ik me af wat voor kleur zich onder die stapel rotzooi verbergt.
Mensen met een opruimtic zullen hun vingers aflikken bij mijn kamer, maar ik heb het liever zoals het is. Hoe gek het ook klinkt, deze chaos is wel geordend: ik weet precies waar alles ligt.

Eerste dagen

De wekker gaat weer voor de eerste keer. Kut. Ik kijk niet eens op de klok, maar ik merk al dat het vroeg is doordat het buiten nog zo donker is. En het regent. Dit wordt niks vandaag.
De hele dag is deprimerend, de mensen zijn chagrijnig en ik voel de nattigheid door mijn schoenen komen. Ik weet niet hoe het komt, maar een eerste dag terug op school/werk is altijd de rotste dag van het jaar. Samen met alle maandagen, want die kunnen ook niet goed zijn.
Thuis aangekomen plof ik neer op de bank, tot ik me realiseer dat ik meteen al zoveel te doen heb, dat vrije tijd geen optie meer is. Nee, ik moet lezen, leren, studeren tot mijn hoofd overvol is en barst van de pijn. Ik verlang terug naar de tijd dat ik in mijn bed kon blijven liggen tot mijn opgehouden plas me dwong. Ik wil weer gewoon dagen in mijn pyjama spenderen en niet geven om deadlines, readers, stufi, tentamens en al die onzin.
Op dit soort dagen wens ik dat ik een baby ben, die nog gewoon kan broekpoepen en kan huilen om vervolgens aan een borst te zuigen tot de slaap komt. Dat is pas leven.

De stiltecoupé

Door haast en onoplettendheid kom ik vaak per ongeluk terecht in de stiltecoupé. Eerst voel ik me dan heel ongemakkelijk. Mag je bijvoorbeeld wel kuchen? Mag je luid zuchten? Ik ben altijd bang dat ik verwijtende blikken krijg wanneer ik een plastic verpakking open of wanneer mijn telefoon geheel buiten mijn schuld om afgaat.
Na een tijdje raak ik meer op mijn gemak en merk ik dat de stiltecoupé heerlijk is. Het is een oase van rust, een stil hoekje terwijl de trein op volle snelheid over de verroeste rails raast. Ik voel me op mijn gemak, tot ik merk dat ik me ga ergeren aan mensen die kuchen. Tot ik boos kijk naar een man wiens telefoon afgaat, bijna chagrijnig word wanneer iemand per ongeluk iets op de grond laat vallen en de heerlijke stilte verbreekt. Ik ben diegene geworden voor wie ik bang was toen ik de stiltecoupé instapte.
De trein komt tot stilstand op het station waar ik uit moet stappen en wanneer ik buiten ben, zie ik ineens hoeveel mensen bijna opgelucht naar hun telefoon grijpen en beginnen te bellen, om maar weer geluid te kunnen maken. Ik zet mijn iPod op zijn hardst en het kan me niet schelen hoeveel mensen dat om me heen horen. De wereld is geen stiltecoupé, toch?

Tweet dit even

Het is de laatste tijd een rage om je hele leven in 140 tekens op het internet te kwakken en volop mee te genieten van de korte belevenissen van anderen. Beroemdheden bijvoorbeeld zijn erg bedreven in het tikken van een kort bericht, om de hele wereld te vertellen dat ze net op de wc een grote drol gedraaid hebben. Het zal niet lang meer duren, of we zullen onszelf vierentwintig uur per dag met een homevideo camera volgen om dat vervolgens live op youtube te broadcasten, zoals dat heet.
De gevolgen zijn al bijna niet meer te overzien. Mensen schijnen zoveel van zichzelf (letterlijk of figuurlijk) bloot te geven op internet, dat de overheid het niet meer aan kon zien en een tijdje geleden een reclamecampagne is gestart om mensen erop de attenderen dat, wanneer je iets op internet zet, de hele wereld je kan zien. Dat idee is blijkbaar bij sommige mensen nog niet doorgedrongen.
Zelfs deze column is een voorbeeld van overtollige informatie uit een veel te saai leven, dat opgeklopt is tot een schuimige en enigszins leesbare tekst, waar sommige mensen wel van lijken te genieten. Is het omdat het leuk is om in andermans leven te kijken, of omdat ieders leven zo op elkaar lijkt dat we ons in elkaar herkennen? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat mijn creditcardnummer is: 235982393. GRAPJE.

Jij en ik

Ik zag je van vijftig meter afstand. Je stapte de trein uit, je haren overvallen door de wind die rondraasde op het station, en je liep naar de dichtsbijzijnde uitgang. Ik kende je toen niet, maar je gezicht bleef in mijn hoofd rondhangen als een droom. Je keek me aan, misschien voor een seconde. Kort maar krachtig. In die seconde zag ik mijn leven voor me. Jij en ik, voor de eerste keer samen uit. Jij en ik, op ons verlovingsfeest. Trouwfeest. Babyfeest. Jij en ik, feestend door het leven. Jij en ik, grijs en oud. Jij, in het ziekenhuis. Ik, aan jouw graf. Het leven kan ook hard zijn.
Nu was het alleen maar ik. In die ene seconde trof die gedachte me als een auto op de snelweg. Ik had er nooit over nagedacht dat ik alleen was. En met alleen bedoel ik: zonder jou.
In die ene seconde leerde ik mijn toekomst kennen, en de volgende dag, toen ik je weer zag, leerde ik jou kennen. En ik kan niet wachten op de feesten.

Mensjes kijken

Ga naar een terrasje of een andere willekeurige plek in het centrum van een stad of dorp, en je doet het binnen de kortste keren. Misschien doe je het onbewust, vaak heel bewust met een vriendin. Mensjes kijken, de favoriete bezigheid van zo'n beetje iedereen.
Dat het voor vele mensen een hobby is, dat is nog enigszins te begrijpen. Het is ook best wel leuk om naar mensen te kijken en over ze te praten, denken en oordelen. Maar sommige maken er een sport van. Zij verzamelen zich op een afgesproken plek, gaan er eens goed voor zitten en bekijken iedereen (lees: jonge vrouwen) van top tot teen. Ik heb het niet over de hangjongeren waar iedereen zo bang voor is, nee, ik heb het over een heel andere groep. Hangbejaarden.
Ook al hoor je er weinig van in de media, hangbejaarden zijn een echt fenomeen. In 2005 was er zelfs een samenscholingsverbod voor deze rondhangende ouderen. Ook Guido Weijers had er in 2008 last van:




De bejaarden van tegenwoordig!

De bron van al mijn wijsheid.

Er zijn maar weinig mensen van wie ik iets aanneem, ook al lijkt het op het eerste gezicht onzin. De Dalai Lama is zo'n persoon. Het meeste wat hij uitkraamt, is vaag gebrabbel over vrede en liefde, maar ik slik het voor zoete koek. De andere persoon die mij ervan zou kunnen overtuigen dat er kaboutertjes op de maan leven, is Oprah, de bron van al mijn wijsheid. Ze is niet alleen geniaal, ze is ook nog eens gevoelig en ze heeft zoveel levenservaring, dat je zou denken dat ze al een paar honderd jaar oud is.
Elke dag ontvangt ze andere gasten, van politici tot pedofielen (al is de grens daartussen af en toe best vaag), en elke keer heeft ze dezelfde intens geïnteresseerde blik in haar gezicht, alsof ze recht in de ziel van haar gast kan kijken. Het mooiste vind ik nog hoe ze op geheel eigen wijze de reclame aankondigt. Een man vertelt net snikkend hoe hij zijn pasgeboren kind per ongeluk aan de hond heeft gevoerd, wanneer Oprah haar hand op zijn knie legt, de camera inkijkt en de vier legendarische woorden zegt: "We'll be right back" waarna de camera uitzoomt boven het publiek en een dramatisch muziekje wordt ingezet. Geweldig.
Helaas heeft Oprah aangekondigd in 2011 te stoppen met haar talkshow. Mijn hart brak voor een moment. Waar moet ik anders mijn wijsheden vandaan halen, medisch advies krijgen en tegelijkertijd in contact komen met mijn innerlijke godin? Gelukkig heeft Oprah, die fantastische vrouw, daar al wat op gevonden. Ze gaat namelijk op zoek naar een opvolger, die mij wel gaat vertellen hoe ik mijn leven verder moet leiden.

Dankbaar

Mensen zijn geneigd heel makkelijk gewend te raken aan dingen. Het is zelfs een keer onderzocht: hoe langer mensen een voorwerp vasthouden, hoe meer ze eraan gehecht raken en hoe eerder ze het zouden kopen. Dat is met voorwerpen, maar ook met omstandigheden en vaak zelfs met vrienden en familie. We denken dat dingen voor eeuwig duren en nemen het daarom aan als gewoon, zoals muziek tijdens het eten. Na een tijdje hoor je het niet eens.
Zo ook met ons eigen lichaam. We hebben benen die ons overal naartoe nemen, armen en handen waarmee we dingen vast kunnen houden, mensen kunnen knuffelen. Ogen die ons de wereld laten zien. Oren die er niet alleen voor zorgen dat je een ander kunt verstaan en begrijpen, maar die je ook nog eens de mogelijkheid geven om de mooiste muziek te kunnen horen. Dit zijn dingen waar normale mensen gewoonlijk niet bij stilstaan.
Vorige week leerde ik een meisje kennen van mijn leeftijd. Ze was aardig, slim en grappig. En ze was gehandicapt. Dat deed me plotseling realiseren dat ik zoveel geluk had met mijn functionerende lichaam en geest. Mijn mobieltje viel op de grond en dat deed me niet veel: ik kon het namelijk oppakken zonder hulp. Dat er krasjes op zaten, ach, het is maar een ding.
Mensen zijn geneigd heel makkelijk gewend te raken aan dingen. Gelukkig kunnen we ook nadenken over wat écht belangrijk is. Denk na.

Het 'goede' doel

Ik moet vaak lachen om reclames van verschillende goede doelen. Ik weet dat het niet de bedoeling is, maar ik kan er niks aan doen. Vooral de kindjes-in-Afrika-hebben-hulp-nodig-reclames laten me met regelmaat giechelen. Vaak wordt er een zin gebruikt als: "Elke vijf seconden sterft er een kind aan malaria" of "Pietje heeft maar één been". Het wordt beschuldigend gezegd, alsof ze eigenlijk willen zeggen: "Pietje heeft maar één been en dat is jouw schuld. Ja, jij. Zit je daar lekker op je bank televisie te kijken? Ga je straks lekker uit? Pietje kan dat niet, want hij heeft maar één been. En het is allemaal jouw schuld."
Natuurlijk kunnen ze dat niet maken, omdat maar weinig mensen dan met plezier zouden doneren, maar je voelt dat de goede doelen de schuld op jou willen afschuiven. Alsof de directeuren van die goede doelen, die overigens miljoenen verdienen door ergens op een kantoor te zitten, het allemaal zo fantastisch doen.
Elke zoveel tijd laat ik me verleiden en doneer ik iets aan een collectant. De rest van de dag voel ik me dan zo voldaan en goed, dat ik het wel eerlijk vind om extra lang mag douchen. Ik heb toch net gedoneerd aan het WNF, dat heft elkaar wel op.
Doneren aan een goed doel is lang niet zo leuk aan het geven van geld aan een straatartiest. Je ziet gelijk resultaat van je donatie, want de straatartiest in kwestie leeft op en gaat met volle moed door met zingen, gitaarspelen of, in het geval van levende standbeelden, niks doen. En als je dan geen geld bij je hebt, applaudiseer dan eens voor je zingende medemens. Het voelt even goed als geld geven, en het is nog gratis ook.

De waarheid.

Hier is een test: pak een willekeurig mode- of meisjesblad uit de schappen bij de dichtsbijzijnde supermarkt. Sla die open op een compleet willekeurige bladzijde. Wat zie je? Zie je iemand die op jou lijkt? Zie je een vrouw die je elke dag op straat zou kunnen tegenkomen? Zie je iemand die je moeder zou kunnen zijn? Of zie je een opgedirkte, slanke, ogenschijnlijk gelukkige, kortom een perfecte vrouw?
De illusie die het schoonheidsideaal heet, maakt me eerlijk gezegd misselijk. Niet omdat ik jaloers ben op mensen die de kunst van het photoshoppen beheersen, maar omdat ik zie wat de gevolgen ervan zijn. Niemand die ik ken, voelt zich beter over zichzelf na het lezen van een dergelijk blad. Nee, het moet beter. Het moet minder vet, meer make-up, meer 'work outs', minder jezelf, meer mode. Ik zie wat het met jonge meisjes doet.
Ik kan met enige zekerheid zeggen dat jij, degene die dit leest, wel eens een snoepje, gebakje of iets anders vets of zoets heeft afgeslagen. Niet omdat je er geen trek in had, maar omdat je wist dat het niet goed voor je was. En omdat je ervan aan zou kunnen komen, en dat terwijl je juist zo goed bezig was. "Ik was juist zo goed bezig" is niet een zin die in het hoofd van een tienermeisje moet rondspoken.
Het afschaffen van modebladen is onmogelijk en irrationeel. Maar je kunt jezelf iets beloven: als je in de spiegel kijkt, denk dan niet aan wat je anders zou willen, denk aan iets aan jezelf waar je dankbaar voor bent. Ik zal beginnen: ik ben dankbaar voor mijn lange benen. En dat ik de waarheid weet over mezelf, namelijk dat ik niet hoef te lijken op de superdunne modellen. Die weten niet eens meer hoe chocola smaakt.

Muziek: Lenka

Lenka klinkt als dat ene caramelsnoepje, maar het is een zangeres uit Australië. Haar muziek klinkt luchtig en vrolijk, maar de teksten zijn serieus en je kunt je er vaak in herkennen. Zoals bij het nummer The Show:



www.lenkamusic.com

De fantastische verspilling van vrije tijd

In de vakantie krijgt men plotseling een zee van vrije tijd. Van tevoren had ik me voorgenomen die tijd goed en verstandig te gebruiken: ik zou gaan hardlopen, talloze boeken lezen, mijn kamer grondig schoonmaken. Na de vakantie zou ik een herboren persoon zijn, klaar om het studentenleven in te gaan met frisse moed. Ik zou de conditie hebben van een Nigeruaanse sprinter en ik zou bijna high zijn van de hoeveelheid schoonmaakmiddel die gebruikt is bij het schoonmaken van mijn kamer.
Maar nu mijn vakantie binnen een paar weken tot zijn einde loopt, kom ik erachter dat geen van mijn voornemens volledig gelukt is. Sterker nog, sommige dingen die ik wilde doen, ben ik compleet vergeten. Mijn kamer is nog altijd een rotzooi en ik heb mijn sportschoenen nog niet eens aangehad.
Ik vraag me af waar die hele zee van tijd gebleven is. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik talloze uren verspild heb met het voor me uit staren, maar dat ik daar zoveel tijd mee zou kunnen laten verdwijnen, dat verbaast me enigszins.
Misschien komt het door die eindeloze planning in de laatste weken voor de vakantie. Misschien komt het doordat ik geen vrije tijd aan kan. En heel, heel misschien komt het, omdat ik blij ben dat ik even niks mag doen. Lui zijn is ook een kunst (en een nuttige tijdsbesteding).

Machteloos

Soms kom je iemand tegen die je helemaal omver blaast. Iemand die je hart overrompelt en je achterlaat met vragen en dromen. Je kunt niet meer slapen, niet meer eten, niet meer rationeel denken. Overal zie je hem, hoor je zijn stem en kun je niets anders dan hopen dat hij je belt en vraagt of je wat te doen hebt. Wanneer je aan hem denkt, krijg je buikpijn, omdat alle gevoelens tegelijk terugkomen. Je kunt niets doen, je bent machteloos tegenover hem. Hij weet namelijk precies hoe hij je gelukkig kan maken.
Dan komt jullie eerste date. Zenuwen, angst en een hoop gegiechel, want het is allemaal zo spannend en je hoopt dat je het niet verpest voor jezelf. Maar het is allemaal goed. Het voelt zo perfect en mooi, als uit een film gegrepen. Je hebt geen controle meer over wat je doet en hoe je je voelt, maar dat maakt niet uit.
Dan komt jullie eerste zoen. Een moment dat je nooit meer zult vergeten en waar je van hebt gedroomd sinds je voor het eerst een romantische film had gezien op televisie. Er is geen strijkorkest of een prachtige zonsondergang, alleen jullie twee en dat is genoeg. Als perfectie een naam had, dan was het de zijne geweest.
Zo'n gevoel, dat geweldige gevoel, ik wou dat ik het een keer kon ervaren.

Party like a rockstar (?)

Ik snap vrij weinig van uitgaansgelegenheden. De bonkende muziek, bedompte ruimte en het beperkte licht is tot op een zekere hoogte te begrijpen. Je wilt immers niet 's avonds laat, als je er al niet op je best uitziet door vermoeidheid en alcohol, in het volle licht gezien worden. Maar de mensen die rondlopen in deze muziektenten, die verbazen mij het meest.
Zo heb je de jongens die overdreven machogedrag vertonen, zoals apen dat doen. Ze zijn te herkennen aan het alombekende biertje in hun hand, ze reizen in groepjes, maar zijn niet bang om in hun eentje op iemand van het andere geslacht af te stappen. Hun haar zit eng perfect en op hun kleding is niets aan te merken. In hun hoofd gaat maar één ding om, en dat is 'SCOREEEEEEEEN'.
Tegenover deze macho's zijn de dronken meisjes die hun kont op maximum snelheid laten draaien en hun make-up in volle glorie laten uitlopen. Zij zijn te herkennen aan de kleding: het is weinig en strak. Met hun hoge hakken paraderen ze door elke tent en ze zijn vaak vergezeld met makkelijke partners. Deze meisjes maken vaak ruzie, maar dat maakt niet uit, want de volgende dag zijn ze dit vergeten.
Ik ben geen macho, ik drink niet en hoge hakken draag ik pas als ik zeker weet dat ik veel zit en weinig loop. Het is duidelijk dat ik niet pas bij de uitgaanstypes die ik beschreven heb. Elke avond kom ik thuis en verbaas ik me nog een keer over de rare mensen die ik heb gezien. Dronken mensen zijn wel grappig, maar ik vraag me af hoe ze over twintig jaar terugkijken op hun uitgaansperiode, met die tien hersencellen die ze over hebben gehouden.

E-wat?

Aspartaam is een kunstmatige zoetstof die je tegenwoordig in alle lightproducten kunt vinden. Het is vele malen sterker dan suiker en bevat vrijwel geen calorieën, maar aspartaam is bijna niet onderzocht. Het schijnt veel klachten te veroorzaken, waaronder hoofdpijn. Volgens sommigen is het zelfs kankerverwekkend. De reden dat dit E-nummer (E951) niet onderzocht wordt, is vanwege het geld: aspartaam is goedkoop en zit in heel veel producten.
Of wat dacht je van E621, MSG, een stofje dat ervoor zorgt dat je niet vol raakt van het eten, waardoor je dus door blijft gaan en zo een hele zak chips weg kan krijgen. Bovendien kan het hartkloppingen en duizeligheid veroorzaken, ofwel het "Chinese restaurantsyndroom".
Maar weinig mensen weten voor welke stoffen E-nummers staan en zijn vaak verbaasd over de afkomst (bijvoorbeeld E120, karmijn, een rode kleurstof die afkomstig is uit luizen, en die te vinden is in M&M's en roze koeken. Eet smakelijk). Het is eigenlijk belachelijk dat mensen niet weten wat er in hun eten zit, en zomaar aannemen dat het wel goed zit. Het feit is namelijk dat voedselproducenten er niet om geven hoe gezond het product is, als er maar geld verdiend wordt.
Let voortaan eens op de E-nummers in je dagelijks voedsel. Niet alles is giftig en gevaarlijk, maar een beetje aandacht voor wat je eet, is nooit verkeerd.

Lijst van alle E-nummers op Wikipedia

Zelfstandigheid

Toen ik nog klein (en schattig) was, wilde ik altijd groot zijn. Volwassen, zelfstandig en als het even kon ook nog rijk. Ik stelde me Het Leven Van Een Volwassene voor als een groot avontuur zoals ik die zag in slechte romcoms en actiefilms. Een baantje leek me het einde, omdat ik dan geld zou hebben en makkelijk op mezelf zou kunnen wonen. Groot zijn, dat leek me een droom.
Nu ik klaar ben met de middelbare school en ik al met regelmaat met 'u' en 'mevrouw' aangesproken word, kan ik zeggen dat al die volwassenheid nog niet zo voelt als ik me had voorgesteld. Die gedroomde zelfstandigheid is een last wanneer je weet dat je moeder niet alles voor je koopt en wanneer je een keer geen geld hebt om dat ene leuke shirtje te kopen. Dat fantastische baantje valt tegen, wanneer je erachter komt dat je alleen maar producten moet afscannen en mensen moet vragen of ze ook nog zegeltjes sparen.
Het ergste aan dit alles is dat het niet meer terug te draaien is. Ik kan niet opeens weer kinderfeestjes gaan geven (of ja, dat kan wel, ik weet alleen niet of ik dan nog serieus kan worden genomen), ik kan niet meer naar de juf gaan als iemand vervelend tegen me doet. Ik moet nu zelf dingen gaan oplossen en regelen.
Ook al heb ik die tijd achter me gelaten waarin ik niet volledig afhankelijk ben van anderen, ik weet ook dat ik het nu nog makkelijk heb. Ik woon nog thuis, mijn was wordt gedaan en ik kan mijn vader nog vragen of hij een spin wil weghalen. Gelukkig hoef ik niet alles zelf te doen. En ik weet nu pas, nu ik steeds meer onafhankelijk word, hoe fijn het is om voor gezorgd te worden. Daar zal ik nog heel even van genieten.

Muziek: Alphabeat

Alphabeat is een vrolijke popband uit Denemarken. Je kent hen misschien van de hit Fascination, die ook te horen was in de reclame van Coca Cola. Hun laatste nummer is net zo upbeat en misschien zelfs nog leuker om op de dansen:




http://www.thisisalphabeat.com/

Wanneer je uitgeslapen bent

Vakantie. De (veel te korte) tijd waarin je tot rust kunt komen en de stress van het afgelopen school- of werkjaar achter je kunt laten. Eindelijk even geen huiswerk, vervelende collega's, zeurende leraren, afgaande wekkers en meer van dat soort belachelijke dingen die zo ver weg lijken wanneer je tot veel te laat bent uitgegaan. Maar wat maakt het ook uit, want het is vakantie. Toch is er een nadeel aan die oase van rust, want hoe veel stress en vermoeidheid je ook hebt ervaren het afgelopen jaar, er komt een moment waarop je uitgeslapen bent. Wanneer je dat moment bereikt hebt, voelt slapen niet zo geweldig meer. De klok geeft een tijd aan die je al in tijden niet meer hebt gezien, omdat je daar in de vakantie ver voorbij geslapen hebt. Wat is de oplossing voor deze vreselijk aandoening?
Later opblijven natuurlijk, maar ook dat is na een tijdje uitgewerkt. Nu lig je veel te vroeg wakker voor jouw doen, maar het lukt gewoon niet meer de slaap te vatten. Ineens heb je nog meer vrije tijd in te vullen. Zul je nog vaker achter de computer gaan? Nog meer shoppen? Nog meer enge films kijken 's avonds laat? Al die vrije tijd begint langzamerhand een last te worden. Bijna lijken school en werk je vrienden die je een lange tijd niet meer hebt gezien. Wees gerust, de vakantie is zo over.

Recept: tomaten-paprikasoep

Maandag, de dag waarop veel mensen zich uit bed moeten slepen en een nieuwe week vol saai werk moeten trotseren. De feestjes in het weekend lijken ineens heel ver weg, nu je weer in de schoolbanken of achter een bureau zit. Dan heb je wel iets nodig om je op te vrolijken, zoals een lekker recept.

Uit Da's pas koken! Vegetarisch:
Tomaten-paprikasoep


Ingrediënten (voor 6 personen)
- 2 kg tomaten
- 2 uien
- 1 teentje knoflook
- 2 rode paprika's
- 1 tl geplette chilipepers
- 6 blaadjes verse basilicum of 1 tl gedroogde basilicum
- 500 ml groentebouillon

Bereiding
Was de tomaten. Snijd onderaan een kruis in de schil en leg de tomaten in een vuurvaste schotel. Pel de uien, snijd ze in vieren en leg ze om de tomaten heen. Was de ongepelde knoflook en voeg die toe. Snijd de paprika's doormidden, verwijder de zaden en leg ze in de schotel. Bak alles in de oven 15 minuten op 200 graden Celcius. Haal de schotel uit de oven. Pel de tomaten. Pers de knoflook uit de schil. Doe de tomaten, de ui, de knoflook, de paprika, de chilipepers en het basilicum in een keukenmachine en pureer ze. Doe alles in een steelpan, samen met de bouillon. Breng aan de kook en laat 5 minuten sudderen.


Beter (en gezonder) dan soep uit blik!

Muziek: Beans & Fatback

Een echte aanrader van Nederlandse bodem: Beans & Fatback. Het is even iets heel anders dan de Volendamse, oerhollandse geluiden die we gewend zijn, maar wanneer je de relaxte soulmuziek hoort, ben je zo over.



Ook een leuk weetje: tijdens het opnemen van het album werd er bij elke sessie heerlijk gekookt. De recepten zijn gebundeld in een boekje en worden bij het album geleverd.

www.beansandfatback.nl

Happy period

Wanneer de hysterisch vrolijke muziek inzet en een overdreven blije vrouw het beeld binnenhuppelt in een wit rokje, weet ik dat het weer zover is: de maandverbandreclame. Iedere vrouw heeft de illusie dat deze reclames alleen op televisie komen wanneer juist zij ongesteld is, maar nee, de bedrijven die de tampons en maandverband maken, zijn dag in dag uit bezig om ons eraan te herinneren dat de maandelijkse periode er weer aankomt of al bezig is. Het is niet zo erg dat de reclames er zijn, het feit dat ze zo irritant vrolijk zijn is de reden dat ik met liefde de afstandsbediening in de televisie zou willen gooien. Je zou namelijk bijna denken dat het leuk is wanneer je buikkrampen, hoofdpijn, rugpijn en extreme vreetbuien hebt (daar schijnen mannen trouwens van overtuigd te zijn).
Ook de creatieve manieren waarop het maandverband schijnbaar gebruikt kan worden, zijn bijzonder. Zo is er in een reclame te zien hoe botsauto's in het ding verdwijnen, en is er ook een waarin de maandverbandjes uitklappen en als parasollen over een maandverbandstoel hangen. Als klap op de vuurpijl wordt je op het eind van de reclame een 'happy period' toegewenst. Ik zap weg en hoop op een romkom waarbij ik niet hoef na te denken over mijn 'period' en hoe niet-'happy' die is.

Waar blijven de vrouwelijke voorbeelden?

Vanavond is de finale om de wereldbeker tussen Nederland en Spanje. Wat de afloop ook zal zijn, het is zeker dat Nederland er nieuwe nationale helden bij heeft. Iedere jongen droomt ervan aan te vallen zoals Robben, te passen zoals Kuyt en te tackelen (zonder een kaart te krijgen) zoals Van Bommel. Maar hoe zit het met de meisjes? Zijn er wel positieve rolmodellen te vinden voor jonge vrouwen, en dan specifiek in Nederland?
Wanneer je naar de muziekwereld kijkt, is het moeilijk een goed vrouwelijk voorbeeld te vinden. Lady Gaga mag dan wel in de top van de hitlijsten staan, wanneer ze half naakt in een videoclip verschijnt en leeft op babyvoeding, kun je je afvragen wat voor een signaal ze daarmee zendt.
Ook elders in de wereld is het lastig een ideaalbeeld te vinden waaraan meisjes zich kunnen spiegelen. In modebladen wordt veelal een onrealistisch beeld verkondigd waaraan vrouwen moeten voldoen. In de sport bestaan weinig bekende vrouwen, en maar weinig jongeren zijn geïnteresseerd in de politiek.
Het wordt tijd voor een vrouwelijk rolmodel. Een realistische, moderne vrouw die een positief signaal uitzendt naar haar jonge fans. Is Hollands Next Female Role Model een idee?

De alwetende octopus

Duitsland brengt iedere keer een bijzonder dier voort. Was het eerst het schattige ijsbeertje Knut, nu verovert octopus Paul de wereld. Dit dier is niet bekend om zijn aaibare tentakels, maar omdat hij tot nu toe de uitslag van elke wedstrijd van het WK goed heeft voorspeld. Hoe Paul zijn keuze laat weten? Dat zie je hier:



In het bovenstaande filmpje 'voorspelt' Paul dat Spanje van Nederland zal winnen en dus wereldkampioen zal worden.
Ik heb mijn voorspellende gaven ook uitgeprobeerd. Ik kon kiezen uit twee dingen: een komkommer, die voor Spanje stond, en een stuk chocola, dat voor Nederland stond. Ik koos uit intuïtie voor het stuk chocola. Ik ben benieuwd wie er zondag gelijk zal krijgen.

De allereerste.

Gisteren lag ik in bed naar mijn plafond te staren. Ik was geconcentreerd aan het luisteren naar een geluid dat ofwel van een machine, ofwel van een mug kon zijn, toen ik me bedacht hoeveel meningen ik wel bezat. Ik kan mijn vrienden en familie uren bezighouden met mijn ideeën over politiek, om maar een (uitermate saai ) onderwerp (voor sommigen) te noemen. Ik heb zelfs ooit mijn moeder in slaap gepraat, iets wat zowel grappig als vervelend en misschien zelfs zielig was. Waar kon ik al deze ideeën en meningen kwijt, zonder mezelf op te dringen met mijn soms wel bizarre gedachtes? Terwijl het gezoem dichterbij leek te komen, bedacht ik me de ideale plek, het café van de wereld: blogspot.

Ik ben Nicole en ik heet je welkom op mijn gloednieuwe blog.