zaterdag 24 juli 2010

Zelfstandigheid

Toen ik nog klein (en schattig) was, wilde ik altijd groot zijn. Volwassen, zelfstandig en als het even kon ook nog rijk. Ik stelde me Het Leven Van Een Volwassene voor als een groot avontuur zoals ik die zag in slechte romcoms en actiefilms. Een baantje leek me het einde, omdat ik dan geld zou hebben en makkelijk op mezelf zou kunnen wonen. Groot zijn, dat leek me een droom.
Nu ik klaar ben met de middelbare school en ik al met regelmaat met 'u' en 'mevrouw' aangesproken word, kan ik zeggen dat al die volwassenheid nog niet zo voelt als ik me had voorgesteld. Die gedroomde zelfstandigheid is een last wanneer je weet dat je moeder niet alles voor je koopt en wanneer je een keer geen geld hebt om dat ene leuke shirtje te kopen. Dat fantastische baantje valt tegen, wanneer je erachter komt dat je alleen maar producten moet afscannen en mensen moet vragen of ze ook nog zegeltjes sparen.
Het ergste aan dit alles is dat het niet meer terug te draaien is. Ik kan niet opeens weer kinderfeestjes gaan geven (of ja, dat kan wel, ik weet alleen niet of ik dan nog serieus kan worden genomen), ik kan niet meer naar de juf gaan als iemand vervelend tegen me doet. Ik moet nu zelf dingen gaan oplossen en regelen.
Ook al heb ik die tijd achter me gelaten waarin ik niet volledig afhankelijk ben van anderen, ik weet ook dat ik het nu nog makkelijk heb. Ik woon nog thuis, mijn was wordt gedaan en ik kan mijn vader nog vragen of hij een spin wil weghalen. Gelukkig hoef ik niet alles zelf te doen. En ik weet nu pas, nu ik steeds meer onafhankelijk word, hoe fijn het is om voor gezorgd te worden. Daar zal ik nog heel even van genieten.

3 opmerkingen:

  1. leuk geschreven!
    eindelijk iemand die ook stukken tekst schrijft en niet alleen maar foto's laat zien of over mode praat.

    keep up the good work!

    groetjes Romanthe,
    http://romanthe.blogspot.com

    BeantwoordenVerwijderen