Google humor

Ik kan me niet voorstellen dat de wereld ooit zonder Google heeft geleefd. Ik gebruik deze geweldige zoekmachine als antwoord op al mijn levensvragen, als dé manier om een zoektocht naar iets of iemand te beginnen en, ik zal niet liegen, af en toe als spellingscheck. Soms wens ik dat ik ICT'er was, want dan zou ik een baan kunnen krijgen in het kantoor van Google, dat er meer uitziet als een speeltuin dan een werkplaats. Wanneer er een baan vrij komt bij dit bedrijf, reageren er duizenden mensen.
Google heeft zelf ook wel door hoe cool het is. De zoekmachine heeft zelfs zijn eigen humor. Ga naar de site van Google en bekijk een aantal van deze voorbeelden:
- Tik in "the answer to life, the universe and everything". Google heeft zelfs daar een antwoord op. Om het nog leuker te maken, kun je ook zoeken naar "the answer to life, the universe and everything plus the number of horns on a unicorn".
- Zoek eens bij afbeeldingen naar "241543903" en je vraagt je misschien af of de menselijkheid verdoemd is óf je realiseert je ineens hoe geweldig de mensheid eigenlijk is.
- Fans van Harry Potter kennen deze misschien al, maar als je "Sexy Snape" intikt en dan klikt op "Ik doe een gok", dan krijg je een grappige verassing.
Weet jij nog leuke grappen die Google uithaalt?

Het lijkt hier wel een begrafenis

Ik weet niet of dit een heel lugubere gedachte is, aangezien het niet een onderwerp is waar je het over hebt terwijl je op een terrasje je Ice Tea uit een gekleurd rietje drinkt, maar ik denk wel eens aan de dood. Dan komt niet alleen de gedachte 'wat is er na de dood' in me op, maar ik beeld me dan ook in hoe ik wil dat mijn begrafenis eruit gaat zien. Welke muziek moet er gedraaid worden? Hoe ziet mijn kist eruit? Wat wil ik op mijn grafsteen? Voordat je in een dipje komt van dit verhaal, moet je weten dat ik het niet zie zitten om een stel huilende mensen bij mijn graf te hebben staan. Ik wil een beetje humor, ik wil dat de mensen na mijn begrafenis ergens wat gaan drinken en beschamende anekdotes over me uitwisselen. Ik wil naast de standaard vrolijke foto's ook een ontzettend lelijke foto van mezelf vertonen, waarbij mensen hun tranen moeten wegvegen. Niet van het huilen, maar van het lachen.
Ik zou het niet aankunnen om vanuit het hiernamaals op mijn vrienden en familie neer te kijken en te zien hoe verdrietig ze zijn om mijn dood. Ik wil dat ze zich herinneren wat voor vreemde opmerkingen ik maakte, hoe vaak ik over mijn voeten struikelde en op welke momenten ze begonnen te twijfelen aan mijn intelligentie/menselijkheid/geestelijke gesteldheid.
Het schijnt dat je van het denken aan de dood juist vrolijker wordt, omdat je hersenen je proberen op te peppen van de negatieve gedachtes. Ik zou er niet vaker van aan de dood denken, maar het blijft interessant. Blijkbaar wil je brein er niet aan dat het op een keer afgelopen is. Toch lijkt het me belangrijk er een keer over na te denken.
Denk jij wel eens na over je dood?

Een klein kind

Het is drie uur 's nachts. Ik slaap. Nee, wacht, ik sliep. Ik sliep eerst, maar nu word ik wakker. Waarom, vraag ik me af. Waarom moet ik nu weer wakker worden? Heeft mijn slaapritme enig idee wat voor een geweldige droom ik had? Ik probeer altijd eerst even mijn ogen stevig dicht te knijpen, maar het lijkt nooit te helpen. Dan weet ik al waarom ik wakker ben. Ik moet plassen.
Ik heb gehoord dat er mensen bestaan die gewoon weer in slaap kunnen vallen als ze moeten plassen. Het zijn wonderlijke wezens, die dat voor elkaar kunnen krijgen. Jammer genoeg ben ik niet een van die mensen. Bij mij eist mijn blaas alle aandacht op. Het wekt me uit mijn dromen en laat me niet meer gaan voor ik naar de wc ben geweest, maar ik ben eigenwijs. Ik blijf nog langer liggen.
Mijn blaas houdt niet van dit soort spelletjes. Dat merk ik, want na een uur proberen om in slaap te vallen, moet ik alleen maar nog meer plassen. Bovendien hoor ik allerlei rare geluiden, waardoor het al helemaal niet meer lukt omm de slaap te vatten. De stoel met kleding lijkt ineens verdacht veel op een moordenaar met een bochel en een lang mes en in de tijd dat ik uitvogel dat het nog steeds gewoon mijn stoel is, blijft mijn blaas zeuren als een klein kind dat een ijsje van zijn moeder wil.
Ik zucht, sta op, ga plassen en ga opgelucht weer in bed liggen, want nu kan ik eindelijk slapen. Tenminste, dat denk ik dan. Maar uiteindelijk blijkt dat ik zo lang wakker heb gelegen, dat ik de energie heb gekregen om een rondje te gaan hardlopen. Ik neem mezelf voor om nooit meer water of welk ander vloeistof dan ook te drinken. Ik droog liever uit dan dat ik 's nachts naar de wc moet gaan.

Liefdevol uitsmeren

Ik ben single, maar ik heb toch een grote liefde. Elke dag breng ik een ode aan deze schoonheid en bron van geluk. Ik heb het niet over een persoon. Ik heb het zelfs niet over een huisdier. Nee, ik heb het over chocopasta.
Het is geen gewone liefde, maar ik word er wel gelukkig van. Ik kan me weinig dagen herinneren waarop ik geen chocopasta liefdevol heb uitgesmeerd over een boterham, pannenkoek of ontbijtkoek. Ik kan gewoon niet zonder. De geur, de smaak, de zachte textuur, alles is zo perfect.
Mijn liefde is langzaam gegroeid. Het begon met een simpele vaste boterham, elke ochtend voor het ontbijt. Ik bedacht me dat ik niet alleen 's ochtends van deze lekkernij kon genieten, maar ook voor de lunch. Dat het ook op ander voedsel kon dan slechts boterhammen. En zo ging het verder, van gewoonte tot obsessie.
Ik weet wat je nu denkt: ze is gek geworden. Ze is de weg helemaal kwijt. Misschien wel, misschien ook niet. Wat maakt het ook uit? Ik word gelukkig van mijn geliefde chocopasta. En wat blijkt? Zo ongezond is het ook niet eens. Het bevat namelijk de stof lecithine, dat calcium, ijzer en proteïne bevat. Voor mij is het allemaal reden genoeg om chocopasta gratis te verstrekken, zodat niemand ooit zonder deze schat hoeft te leven.

Ik ben geen slimme televisiekijker

Het is onvermijdelijk dat je op een dag, op een onbewaakt moment tijdens het kijken van televisie, wordt overvallen door een reclameblok. De slimme televisiekijker zapt weg tot deze afschuwelijke zes tot zeven minuten voorbij zijn, maar ik ben geen slimme televisiekijker. Als ik wegzap, bedenk ik me pas na een half uur dat ik nog een programma aan het kijken was en dan is het al lang weer afgelopen. Dat werkt niet en daarom ben ik gedoemd om reclames te kijken. Dit heeft een aantal gevolgen:
1. Ik heb een afschuwelijke hekel aan reclames en daarom barst ik af en toe uit in woede-aanvallen bij het zien ervan. Ik wou dat ik overdreef, maar het is echt zo. Ik kan ontzettend boos worden van die reclames waarin vrouwen van het type 'extra dun, sexy en huismoeder' een product aanprijzen met hun tandpastaglimlach. Maar er zijn wel meer erge reclames. Vrijwel allemaal krijgen ze een bijpassende sarcastische opmerking die ik afwissel met gezucht en boze blikken.
2. Omdat ik elke dag een bepaald aantal uur verspil met het kijken van reclames, ken ik ze vrijwel allemaal. Ik kan er zelfs een aantal helemaal naspelen. Dit heeft ertoe geleid dat ik meer dan gewoonlijk rare blikken toegeworpen krijg en dat mensen zich zorgen beginnen te maken over hoe veel tv ik kijk. Ook leidt het tot situaties als deze:
Ik: "... Dat was echt enorm grappig zeg, net als uit de reclame!"
Persoon: "Welke reclame?"
Ik: "Je weet wel, die reclame van dat ene bedrijf. Met die puppy."
Persoon: ???
Ik: ... "Zoveel tv kijk ik echt niet hoor."
Persoon, kijkt met rollende ogen weg: "Natuurlijk niet."
Toch zit er een positieve kant aan deze nachtmerrie. Ik weet als geen ander hoe lang zes minuten kunnen duren. Maar dat niet alleen. Er is bijna niemand die het meer kan waarderen wanneer een programma weer begint. En op dat moment besef ik me ineens dat ik nog naar de wc moest.

Onder mijn paraplu

Ik hield mijn paraplu laag om me af te schermen tegen de regen. De wind nestelde zich onder mijn jas en gaf me rillingen. Ik keek naar de plasjes water, waar mijn voeten hier en daar druppels lieten opspatten. In het water zag ik je weerspiegeling, rimpelend, alsof je vloeibaar en van papier was. Ik keek onder mijn paraplu door en ik hield mijn adem in bij het zien van je gezicht. Al die jaren hadden niets afgedaan aan mijn herinnering, je was precies zoals mijn geheugen me vertelde dat je was.
Je glimlachte. Ik zag verdriet. Ik kon het niet helpen, ik moest ook glimlachen, maar de regen versterkte mijn gevoelens. Tussen ons speelde elektriciteit gemene spelletjes die mijn hart sneller liet kloppen. Ik zei dat het lang geleden was en jij beaamde dat. Wat kon je anders?
De wolken gromden als een waarschuwing. Ik zei dat ik moest gaan, het was al laat en mijn sokken waren doorweekt. Je knikte begrijpend. Ik wist niet wat ik moest doen, dus ik liep weg. Ik draaide me nog om, ik wilde nog naar je zwaaien, maar je liep al verder, met je handen diep in je zakken en je hoofd naar beneden. Ik vroeg me af of ik me het allemaal het had voorgesteld, of je een voorstelling van mijn fantasie was. Ik riep je na, maar de wind nam mijn woorden mee. Het was beter zo.

Muziek: Adele

Adele is zo'n beetje een legende aan het worden, en dat op 21-jarige leeftijd. Maar ze verdient het. Op dit moment staat ze met het nummer Set Fire To The Rain op nummer één en met Rolling In The Deep op nummer twee in de top veertig. Dit nummer, Take It All, is even mooi en wekt evenveel emoties op als de hits.

Lief en schattig

Ik heb wel eens gehoord dat ik er lief en schattig uitzie. Lief en schattig. Ik kan het niet herkennen op de dagen dat mijn haren met clipjes op mijn hoofd zijn vastgepind, ik een trui aanheb van drie jaar geleden en mijn bril scheef op mijn neus staat, maar goed, met lief en schattig kan ik wel leven. Soms ben ik iets te lief. Ik kan namelijk ontzettend slecht voor mezelf opkomen. In mijn hoofd bedenk ik me dan hoe ik met een strenge pas op iemand afloop, ze recht in het gezicht aankijk en even goed vertel wat me dwarszit. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik naar mijn voeten sta te kijken terwijl ik zoiets zeg als: "Ja, nou, kijk, ik vond het gewoon niet zo leuk dat je dronken werd en over me heen kotste. Ik ben niet boos op je ofzo hoor, echt niet, je moet niet denken dat ik boos op je ben, maar ja, die stank krijg ik nooit meer uit mijn lievelingsshirt. Niet dat je stinkt hoor, maar kots heeft nogal een duidelijke geur. Snap je? Ik ben niet boos."
Hierdoor krijgt de ander (het is overigens een compleet fictionele situatie, als iemand over me heen zou kotsen, zou ik denk ik gaan huilen en zelf overgeven) het idee dat het allemaal goed is. Ik wilde het natuurlijk niet zo zeggen, maar ik wil anderen geen pijn doen. En zo begrijpt de ander nooit wat ik bedoel.
Toch is er af en toe een doorbraak. Het is nog steeds niet zo dat ik iemand recht in zijn of haar gezicht kan vertellen dat het me heel erg irriteert dat hij of zij alleen maar praten over hun kat, maar soms komt het er beter uit dan ik had gehoopt. Dan voel ik me niet lief en schattig meer, maar Wonder Woman, redder van de wereld. Op naar de volgende keer!

Follow my blog with bloglovin

Beschamend en geweldig tegelijk

Laat ik het maar opbiechten. Het valt me erg zwaar om dit te moeten vertellen, maar.. ik kijk Oh Oh Tirol.
Natuurlijk, ik weet ook wel dat het gezamenlijke IQ van onze Haagse vrienden ongeveer neerkomt op dat van een ringstaartaapje, maar ik kan het niet helpen om elke donderdagavond voor de tv te gaan zitten om hun belevenissen in de sneeuw te volgen. Ik vraag me af wat Tijgertje nu weer doet voor een sigaret en met welke opmerking Matsoe Matsoe dit keer komt. Het is beschamend en geweldig tegelijk. De tijd vliegt voorbij, net als de flesjes Flügel.
Het is wel duidelijk dat ik geen levenslessen van deze mensen leren, maar dat hoeft ook niet. Ik leer mijn lessen wel in de boeken. Maar het gaat ook niet om diepgang of wijsheid. Het is gewoon entertainment. Het voelt alsof ik in de dierentuin sta te kijken naar het apenverblijf. De apen slingeren heen en weer, slaan elkaar, vallen soms van een autoband af, maar klimmen dan weer op. Ze proberen elkaars aandacht te trekken en maken me aan het lachen. Wie heeft er diepgang nodig, als je ook Oh Oh Tirol kan kijken?
Elke donderdagavond sluit ik de gordijnen en zorg ik ervoor dat niemand ziet dat ik volledig voldaan zit te kijken naar een programma dat zo slecht is, dat het fantastisch is. Zo leeghoofdig, dat het bevrijdend werkt. Even ontsnappen uit de conflicten, aardbevingen en rampen in de wereld. Nu even kijken naar hoe Barbie met haar neus in de sneeuw valt.

Syndroom van teveel-luisteren-naar-maag

Vroeger, in de tijd dat ik in een utopie leefde, geloofde ik het niet wanneer mensen zeiden dat je nooit boodschappen moest doen met een lege maag. Ik knikte altijd ernstig, deed alsof ik het geloofde, maar stiekem lachte ik ze uit. Welke sukkel laat zich overhalen om dingen te kopen door een beetje honger?
Dat was vroeger. Nu eet ik eerst een grote maaltijd voor ik mijn tripje naar de Grote Albert neem. Ik kijk zo min mogelijk om me heen, want ik weet dat als ik ook maar een glimp opvang van iets dat lekker/vet/vol met suiker/vol met koolhydraten/kleurig verpakt is, ik verkocht ben. Ik weet niet hoe deze aandoening heet, maar ik noem het maar het syndroom van teveel-luisteren-naar-maag. Ik kan het niet helpen. Elke keer wanneer ik de winkel binnenloop en de heerlijke geur van brood en croissantjes mijn neusgaten binnendringt, word ik een soort jager-verzamelaar met maar één doel: vreten.
Zo komt het regelmatig voor dat ik naar de supermarkt ga met het lijstje GEZOND: fruit, groentes, bruine rijst, tofu, sojamelk, en terugkom met het lijstje SUIKERCOMA: chocola, ijs (het liefst stroopwafelijs, maar ik ben niet kieskeurig), koekjes, cake, je snapt mijn punt. Eenmaal thuis aangekomen kijk ik in mijn boodschappentas en probeer ik te begrijpen hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren. Ik kijk beschuldigend naar mijn maag, die alleen maar blij knort met deze nieuwe aanwinsten.

Muziek: Ming's Pretty Heroes

Ming is de frontvrouw van de geweldige band Ming's Pretty Heroes. Je kunt wel merken dat ze een enorm muzikaal talent is, wanneer ze het nummer Move speelt.