De regen tikt tegen het raam en de druppels glijden langzaam naar beneden, ondertussen andere druppels opslokkend. De wolken mengen zich in grijs en wit, en af en toe schiet er een lichtflits langs de hemel. Boomtakken zwiepen heen en weer en hier en daar liggen er al een paar op de grond. De mensen op straat kunnen zich amper voortbewegen: de wind duwt hen terug. Het stormt buiten, maar in mijn hoofd schijnt de zon.
Het regent zonnestralen.
zondag 19 september 2010
vrijdag 17 september 2010
Vermoeidheid
Op een (afschuwelijke) morgen klinkt de wekker als een luchtalarm die vlak bij mijn oor gehouden wordt. Ik schrik op uit een ruw verstoorde droom en zet het alarm uit. Ik zucht. Nog een dag.
Het is niet dat ik het niet leuk vind om dingen bij te leren, vrienden te zien en lekker bezig te zijn, maar moet dat allemaal nou zo vroeg beginnen? Kunnen we onze biologische klok niet verplaatsen naar, laten we zeggen, half twaalf? Gewoon zodat de mensen met een druk bestaan even rustig kunnen wakker worden, voordat ze weer het snelle leven ingaan.
Scholen beginnen om half twaalf, het bedrijfsleven, ochtendjournaal begint op zijn vroegst om half elf. Ik vind het geen slecht idee. Veel ontspannen mensen zorgen voor minder ziekte, minder conflict, meer vreugde. Waarom de internationale politiek dit nog niet heeft opgepikt, is mij een raadsel.
Ik sta op uit mijn bed, kleed me met halfopen ogen aan en maak een ontbijtje voor mezelf. Wanneer ik zo'n twaalf uur later weer thuis ben, plof ik op de bank met avondeten. Als mijn geweldige plan uitgevoerd zou worden, zou ik pas over 16 uur weer hoeven opstaan. Helaas, de meeste dromen zijn bedrog.
Sorry voor de weinige posts deze week, ik heb het nogal druk met vroeg opstaan en colleges. Ik doe mijn best om weer regelmatig wat te schrijven!
Het is niet dat ik het niet leuk vind om dingen bij te leren, vrienden te zien en lekker bezig te zijn, maar moet dat allemaal nou zo vroeg beginnen? Kunnen we onze biologische klok niet verplaatsen naar, laten we zeggen, half twaalf? Gewoon zodat de mensen met een druk bestaan even rustig kunnen wakker worden, voordat ze weer het snelle leven ingaan.
Scholen beginnen om half twaalf, het bedrijfsleven, ochtendjournaal begint op zijn vroegst om half elf. Ik vind het geen slecht idee. Veel ontspannen mensen zorgen voor minder ziekte, minder conflict, meer vreugde. Waarom de internationale politiek dit nog niet heeft opgepikt, is mij een raadsel.
Ik sta op uit mijn bed, kleed me met halfopen ogen aan en maak een ontbijtje voor mezelf. Wanneer ik zo'n twaalf uur later weer thuis ben, plof ik op de bank met avondeten. Als mijn geweldige plan uitgevoerd zou worden, zou ik pas over 16 uur weer hoeven opstaan. Helaas, de meeste dromen zijn bedrog.
Sorry voor de weinige posts deze week, ik heb het nogal druk met vroeg opstaan en colleges. Ik doe mijn best om weer regelmatig wat te schrijven!
vrijdag 10 september 2010
Mysterie
Kleding, tassen, boeken, tijdschriften, sokken, pennen, bonnetjes en zelfs kabels liggen op een willekeurige plaats door mijn kamer verspreid. Een onwetend en ongeleerd oog zou dit misschien beschouwen als 'rommel' of 'troep'. Ik noem het eerder een mysterie.
Want hoe chaotisch en rommelig het er ook uitziet, het is wonderbaarlijk hoe ik binnen een week, of misschien zelfs een dag (een zeer goede dag) een nette, opgeruimde en schone kamer kan veranderen in een zwijnenstal. Of het talent is of gewoon luiheid, daar kan over gediscussieerd worden.
Neem nou mijn bureau. Dit zou een nette werkplek moeten zijn waar alles goed geordend moet zijn om zo optimaal te kunnen functioneren. Dat kan ik meestal ook, vijf minuten na ik een grote opruimactie heb gehouden. Maar wanneer ik een tijdschrift heb gelezen, een brief heb ontvangen, treinkaartjes en snoeppapiertjes uit mijn zak haal of simpelweg even een notitie heb gemaakt, is het vaak al onherkenbaar en vraag ik me af wat voor kleur zich onder die stapel rotzooi verbergt.
Mensen met een opruimtic zullen hun vingers aflikken bij mijn kamer, maar ik heb het liever zoals het is. Hoe gek het ook klinkt, deze chaos is wel geordend: ik weet precies waar alles ligt.
Want hoe chaotisch en rommelig het er ook uitziet, het is wonderbaarlijk hoe ik binnen een week, of misschien zelfs een dag (een zeer goede dag) een nette, opgeruimde en schone kamer kan veranderen in een zwijnenstal. Of het talent is of gewoon luiheid, daar kan over gediscussieerd worden.
Neem nou mijn bureau. Dit zou een nette werkplek moeten zijn waar alles goed geordend moet zijn om zo optimaal te kunnen functioneren. Dat kan ik meestal ook, vijf minuten na ik een grote opruimactie heb gehouden. Maar wanneer ik een tijdschrift heb gelezen, een brief heb ontvangen, treinkaartjes en snoeppapiertjes uit mijn zak haal of simpelweg even een notitie heb gemaakt, is het vaak al onherkenbaar en vraag ik me af wat voor kleur zich onder die stapel rotzooi verbergt.
Mensen met een opruimtic zullen hun vingers aflikken bij mijn kamer, maar ik heb het liever zoals het is. Hoe gek het ook klinkt, deze chaos is wel geordend: ik weet precies waar alles ligt.
woensdag 8 september 2010
Eerste dagen
De wekker gaat weer voor de eerste keer. Kut. Ik kijk niet eens op de klok, maar ik merk al dat het vroeg is doordat het buiten nog zo donker is. En het regent. Dit wordt niks vandaag.
De hele dag is deprimerend, de mensen zijn chagrijnig en ik voel de nattigheid door mijn schoenen komen. Ik weet niet hoe het komt, maar een eerste dag terug op school/werk is altijd de rotste dag van het jaar. Samen met alle maandagen, want die kunnen ook niet goed zijn.
Thuis aangekomen plof ik neer op de bank, tot ik me realiseer dat ik meteen al zoveel te doen heb, dat vrije tijd geen optie meer is. Nee, ik moet lezen, leren, studeren tot mijn hoofd overvol is en barst van de pijn. Ik verlang terug naar de tijd dat ik in mijn bed kon blijven liggen tot mijn opgehouden plas me dwong. Ik wil weer gewoon dagen in mijn pyjama spenderen en niet geven om deadlines, readers, stufi, tentamens en al die onzin.
Op dit soort dagen wens ik dat ik een baby ben, die nog gewoon kan broekpoepen en kan huilen om vervolgens aan een borst te zuigen tot de slaap komt. Dat is pas leven.
De hele dag is deprimerend, de mensen zijn chagrijnig en ik voel de nattigheid door mijn schoenen komen. Ik weet niet hoe het komt, maar een eerste dag terug op school/werk is altijd de rotste dag van het jaar. Samen met alle maandagen, want die kunnen ook niet goed zijn.
Thuis aangekomen plof ik neer op de bank, tot ik me realiseer dat ik meteen al zoveel te doen heb, dat vrije tijd geen optie meer is. Nee, ik moet lezen, leren, studeren tot mijn hoofd overvol is en barst van de pijn. Ik verlang terug naar de tijd dat ik in mijn bed kon blijven liggen tot mijn opgehouden plas me dwong. Ik wil weer gewoon dagen in mijn pyjama spenderen en niet geven om deadlines, readers, stufi, tentamens en al die onzin.
Op dit soort dagen wens ik dat ik een baby ben, die nog gewoon kan broekpoepen en kan huilen om vervolgens aan een borst te zuigen tot de slaap komt. Dat is pas leven.
donderdag 2 september 2010
De stiltecoupé
Door haast en onoplettendheid kom ik vaak per ongeluk terecht in de stiltecoupé. Eerst voel ik me dan heel ongemakkelijk. Mag je bijvoorbeeld wel kuchen? Mag je luid zuchten? Ik ben altijd bang dat ik verwijtende blikken krijg wanneer ik een plastic verpakking open of wanneer mijn telefoon geheel buiten mijn schuld om afgaat.
Na een tijdje raak ik meer op mijn gemak en merk ik dat de stiltecoupé heerlijk is. Het is een oase van rust, een stil hoekje terwijl de trein op volle snelheid over de verroeste rails raast. Ik voel me op mijn gemak, tot ik merk dat ik me ga ergeren aan mensen die kuchen. Tot ik boos kijk naar een man wiens telefoon afgaat, bijna chagrijnig word wanneer iemand per ongeluk iets op de grond laat vallen en de heerlijke stilte verbreekt. Ik ben diegene geworden voor wie ik bang was toen ik de stiltecoupé instapte.
De trein komt tot stilstand op het station waar ik uit moet stappen en wanneer ik buiten ben, zie ik ineens hoeveel mensen bijna opgelucht naar hun telefoon grijpen en beginnen te bellen, om maar weer geluid te kunnen maken. Ik zet mijn iPod op zijn hardst en het kan me niet schelen hoeveel mensen dat om me heen horen. De wereld is geen stiltecoupé, toch?
Na een tijdje raak ik meer op mijn gemak en merk ik dat de stiltecoupé heerlijk is. Het is een oase van rust, een stil hoekje terwijl de trein op volle snelheid over de verroeste rails raast. Ik voel me op mijn gemak, tot ik merk dat ik me ga ergeren aan mensen die kuchen. Tot ik boos kijk naar een man wiens telefoon afgaat, bijna chagrijnig word wanneer iemand per ongeluk iets op de grond laat vallen en de heerlijke stilte verbreekt. Ik ben diegene geworden voor wie ik bang was toen ik de stiltecoupé instapte.
De trein komt tot stilstand op het station waar ik uit moet stappen en wanneer ik buiten ben, zie ik ineens hoeveel mensen bijna opgelucht naar hun telefoon grijpen en beginnen te bellen, om maar weer geluid te kunnen maken. Ik zet mijn iPod op zijn hardst en het kan me niet schelen hoeveel mensen dat om me heen horen. De wereld is geen stiltecoupé, toch?
Abonneren op:
Posts (Atom)