Niks van aantrekken!

Ik doe mijn kledingkast open. Een ongetraind oog ziet misschien een lading kleding, een nog grotere lading schoenen (je kunt nooit te veel schoenen hebben) en een wasmand waar zelfs de vliegen angstvallig vandaan komen. Maar het ongetraind oog ziet het fout! Ik zie namelijk dit: helemaal niks. Ik heb niks om aan te trekken.
Het zou niet erg zijn als dit eens in de zoveel tijd zou gebeuren. Als dat het geval zou zijn, dan zou ik zelfs een voor-als-ik-niks-heb-om-aan-te-trekken-outfit aanschaffen, maar het is veel ernstiger. Ik heb dit bijna dagelijks. Want wat voor een dag is het nou eigenlijk? Op het nieuws zag ik allemaal vrolijke zonnetjes over het land verspreid, maar wanneer ik uit mijn raam kijk, zie ik een grote grijze wolk die alle blauwe lucht opslokt. En heb ik dit vest niet al heel vaak aangehad? Wat zullen de mensen wel van me denken? Ik zie ze elkaar al aanstoten en zeggen: "Zie je? Nu draagt ze dat vest alweer! Wat een sloeber".
En zo kies ik systematisch voor de verkeerde kleding. Ik vertrouw de donkere wolk buiten en trek een trui aan, maar na vijf minuten op de fiets gutst het zweet al van mijn voorhoofd af, om maar niet te spreken van de lucht die van mijn oksels wegdrijft. Op die momenten wens ik voor een nieuwe gardarobe en een stylist die me vertelt wat ik aan kan trekken en wat "zó vorig seizoen was". En voor een goede deodorant.

Toeristische trekpleisters van de hel

Ook al ben ik een klunzige sukkel wiens intelligentie haar regelmatig in de steek laat, ben ik toch gezegend met een aantal leuke eigenschappen. Ik heb bijvoorbeeld een waanzinnige fantasie. En dan bedoel ik niet alleen dat als iemand een zeer levendig verhaal vertelt over een man die zijn endeldarm uitpoept, ik een heel mooi plaatje in mijn hoofd kan vormen. Nee, ik kan mezelf ook uren vermaken met de meest waanzinnige hersenspinsels die mijn prachtige verbeelding voortbrengt. Niet zelden lig ik op een zeilboot te zonnen terwijl Johnny Depp een cocktail voor me bereidt.
De voordelen van mijn levendige fantasie zijn wel duidelijk, maar er zit ook een nadeel aan. Vooral 's nachts krijg ik last van deze duistere kant van mijn vermogen onrealistische filmpjes af te spelen in mijn hoofd. Dan zijn alle schaduwen moordenaars en elk geluid komt vast van een verkrachter. Ik verwacht elk moment een hand die van onder het bed mijn arm vastpakt en me meesleurt naar de toeristische trekpleisters van de hel. Op dat moment lig ik met de dekens over mijn hoofd en mijn ogen stijf dichtgeknepen en probeer ik met enige logica de enge beelden uit mijn hersenen te verdrijven, maar altijd wint de fantasie. Wanneer ik de volgende ochtend het licht door de gordijnen zie schijnen, bedenk ik me ineens hoe slecht mijn verbeelding zich weer heeft gedragen. Toch kan ik het niet laten dan weer vrolijk verder te gaan met fantaseren, want Johnny Depp kan toch niet zonder me?

Muziek: The Band Perry

Doe je ogen dicht, leun achterover en denk even nergens aan. Behalve dan aan dit prachtige nummer van The Band Perry, If I Die Young.