Tweet dit even

Het is de laatste tijd een rage om je hele leven in 140 tekens op het internet te kwakken en volop mee te genieten van de korte belevenissen van anderen. Beroemdheden bijvoorbeeld zijn erg bedreven in het tikken van een kort bericht, om de hele wereld te vertellen dat ze net op de wc een grote drol gedraaid hebben. Het zal niet lang meer duren, of we zullen onszelf vierentwintig uur per dag met een homevideo camera volgen om dat vervolgens live op youtube te broadcasten, zoals dat heet.
De gevolgen zijn al bijna niet meer te overzien. Mensen schijnen zoveel van zichzelf (letterlijk of figuurlijk) bloot te geven op internet, dat de overheid het niet meer aan kon zien en een tijdje geleden een reclamecampagne is gestart om mensen erop de attenderen dat, wanneer je iets op internet zet, de hele wereld je kan zien. Dat idee is blijkbaar bij sommige mensen nog niet doorgedrongen.
Zelfs deze column is een voorbeeld van overtollige informatie uit een veel te saai leven, dat opgeklopt is tot een schuimige en enigszins leesbare tekst, waar sommige mensen wel van lijken te genieten. Is het omdat het leuk is om in andermans leven te kijken, of omdat ieders leven zo op elkaar lijkt dat we ons in elkaar herkennen? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat mijn creditcardnummer is: 235982393. GRAPJE.

Jij en ik

Ik zag je van vijftig meter afstand. Je stapte de trein uit, je haren overvallen door de wind die rondraasde op het station, en je liep naar de dichtsbijzijnde uitgang. Ik kende je toen niet, maar je gezicht bleef in mijn hoofd rondhangen als een droom. Je keek me aan, misschien voor een seconde. Kort maar krachtig. In die seconde zag ik mijn leven voor me. Jij en ik, voor de eerste keer samen uit. Jij en ik, op ons verlovingsfeest. Trouwfeest. Babyfeest. Jij en ik, feestend door het leven. Jij en ik, grijs en oud. Jij, in het ziekenhuis. Ik, aan jouw graf. Het leven kan ook hard zijn.
Nu was het alleen maar ik. In die ene seconde trof die gedachte me als een auto op de snelweg. Ik had er nooit over nagedacht dat ik alleen was. En met alleen bedoel ik: zonder jou.
In die ene seconde leerde ik mijn toekomst kennen, en de volgende dag, toen ik je weer zag, leerde ik jou kennen. En ik kan niet wachten op de feesten.

Mensjes kijken

Ga naar een terrasje of een andere willekeurige plek in het centrum van een stad of dorp, en je doet het binnen de kortste keren. Misschien doe je het onbewust, vaak heel bewust met een vriendin. Mensjes kijken, de favoriete bezigheid van zo'n beetje iedereen.
Dat het voor vele mensen een hobby is, dat is nog enigszins te begrijpen. Het is ook best wel leuk om naar mensen te kijken en over ze te praten, denken en oordelen. Maar sommige maken er een sport van. Zij verzamelen zich op een afgesproken plek, gaan er eens goed voor zitten en bekijken iedereen (lees: jonge vrouwen) van top tot teen. Ik heb het niet over de hangjongeren waar iedereen zo bang voor is, nee, ik heb het over een heel andere groep. Hangbejaarden.
Ook al hoor je er weinig van in de media, hangbejaarden zijn een echt fenomeen. In 2005 was er zelfs een samenscholingsverbod voor deze rondhangende ouderen. Ook Guido Weijers had er in 2008 last van:




De bejaarden van tegenwoordig!

De bron van al mijn wijsheid.

Er zijn maar weinig mensen van wie ik iets aanneem, ook al lijkt het op het eerste gezicht onzin. De Dalai Lama is zo'n persoon. Het meeste wat hij uitkraamt, is vaag gebrabbel over vrede en liefde, maar ik slik het voor zoete koek. De andere persoon die mij ervan zou kunnen overtuigen dat er kaboutertjes op de maan leven, is Oprah, de bron van al mijn wijsheid. Ze is niet alleen geniaal, ze is ook nog eens gevoelig en ze heeft zoveel levenservaring, dat je zou denken dat ze al een paar honderd jaar oud is.
Elke dag ontvangt ze andere gasten, van politici tot pedofielen (al is de grens daartussen af en toe best vaag), en elke keer heeft ze dezelfde intens geïnteresseerde blik in haar gezicht, alsof ze recht in de ziel van haar gast kan kijken. Het mooiste vind ik nog hoe ze op geheel eigen wijze de reclame aankondigt. Een man vertelt net snikkend hoe hij zijn pasgeboren kind per ongeluk aan de hond heeft gevoerd, wanneer Oprah haar hand op zijn knie legt, de camera inkijkt en de vier legendarische woorden zegt: "We'll be right back" waarna de camera uitzoomt boven het publiek en een dramatisch muziekje wordt ingezet. Geweldig.
Helaas heeft Oprah aangekondigd in 2011 te stoppen met haar talkshow. Mijn hart brak voor een moment. Waar moet ik anders mijn wijsheden vandaan halen, medisch advies krijgen en tegelijkertijd in contact komen met mijn innerlijke godin? Gelukkig heeft Oprah, die fantastische vrouw, daar al wat op gevonden. Ze gaat namelijk op zoek naar een opvolger, die mij wel gaat vertellen hoe ik mijn leven verder moet leiden.

Dankbaar

Mensen zijn geneigd heel makkelijk gewend te raken aan dingen. Het is zelfs een keer onderzocht: hoe langer mensen een voorwerp vasthouden, hoe meer ze eraan gehecht raken en hoe eerder ze het zouden kopen. Dat is met voorwerpen, maar ook met omstandigheden en vaak zelfs met vrienden en familie. We denken dat dingen voor eeuwig duren en nemen het daarom aan als gewoon, zoals muziek tijdens het eten. Na een tijdje hoor je het niet eens.
Zo ook met ons eigen lichaam. We hebben benen die ons overal naartoe nemen, armen en handen waarmee we dingen vast kunnen houden, mensen kunnen knuffelen. Ogen die ons de wereld laten zien. Oren die er niet alleen voor zorgen dat je een ander kunt verstaan en begrijpen, maar die je ook nog eens de mogelijkheid geven om de mooiste muziek te kunnen horen. Dit zijn dingen waar normale mensen gewoonlijk niet bij stilstaan.
Vorige week leerde ik een meisje kennen van mijn leeftijd. Ze was aardig, slim en grappig. En ze was gehandicapt. Dat deed me plotseling realiseren dat ik zoveel geluk had met mijn functionerende lichaam en geest. Mijn mobieltje viel op de grond en dat deed me niet veel: ik kon het namelijk oppakken zonder hulp. Dat er krasjes op zaten, ach, het is maar een ding.
Mensen zijn geneigd heel makkelijk gewend te raken aan dingen. Gelukkig kunnen we ook nadenken over wat écht belangrijk is. Denk na.

Het 'goede' doel

Ik moet vaak lachen om reclames van verschillende goede doelen. Ik weet dat het niet de bedoeling is, maar ik kan er niks aan doen. Vooral de kindjes-in-Afrika-hebben-hulp-nodig-reclames laten me met regelmaat giechelen. Vaak wordt er een zin gebruikt als: "Elke vijf seconden sterft er een kind aan malaria" of "Pietje heeft maar één been". Het wordt beschuldigend gezegd, alsof ze eigenlijk willen zeggen: "Pietje heeft maar één been en dat is jouw schuld. Ja, jij. Zit je daar lekker op je bank televisie te kijken? Ga je straks lekker uit? Pietje kan dat niet, want hij heeft maar één been. En het is allemaal jouw schuld."
Natuurlijk kunnen ze dat niet maken, omdat maar weinig mensen dan met plezier zouden doneren, maar je voelt dat de goede doelen de schuld op jou willen afschuiven. Alsof de directeuren van die goede doelen, die overigens miljoenen verdienen door ergens op een kantoor te zitten, het allemaal zo fantastisch doen.
Elke zoveel tijd laat ik me verleiden en doneer ik iets aan een collectant. De rest van de dag voel ik me dan zo voldaan en goed, dat ik het wel eerlijk vind om extra lang mag douchen. Ik heb toch net gedoneerd aan het WNF, dat heft elkaar wel op.
Doneren aan een goed doel is lang niet zo leuk aan het geven van geld aan een straatartiest. Je ziet gelijk resultaat van je donatie, want de straatartiest in kwestie leeft op en gaat met volle moed door met zingen, gitaarspelen of, in het geval van levende standbeelden, niks doen. En als je dan geen geld bij je hebt, applaudiseer dan eens voor je zingende medemens. Het voelt even goed als geld geven, en het is nog gratis ook.

De waarheid.

Hier is een test: pak een willekeurig mode- of meisjesblad uit de schappen bij de dichtsbijzijnde supermarkt. Sla die open op een compleet willekeurige bladzijde. Wat zie je? Zie je iemand die op jou lijkt? Zie je een vrouw die je elke dag op straat zou kunnen tegenkomen? Zie je iemand die je moeder zou kunnen zijn? Of zie je een opgedirkte, slanke, ogenschijnlijk gelukkige, kortom een perfecte vrouw?
De illusie die het schoonheidsideaal heet, maakt me eerlijk gezegd misselijk. Niet omdat ik jaloers ben op mensen die de kunst van het photoshoppen beheersen, maar omdat ik zie wat de gevolgen ervan zijn. Niemand die ik ken, voelt zich beter over zichzelf na het lezen van een dergelijk blad. Nee, het moet beter. Het moet minder vet, meer make-up, meer 'work outs', minder jezelf, meer mode. Ik zie wat het met jonge meisjes doet.
Ik kan met enige zekerheid zeggen dat jij, degene die dit leest, wel eens een snoepje, gebakje of iets anders vets of zoets heeft afgeslagen. Niet omdat je er geen trek in had, maar omdat je wist dat het niet goed voor je was. En omdat je ervan aan zou kunnen komen, en dat terwijl je juist zo goed bezig was. "Ik was juist zo goed bezig" is niet een zin die in het hoofd van een tienermeisje moet rondspoken.
Het afschaffen van modebladen is onmogelijk en irrationeel. Maar je kunt jezelf iets beloven: als je in de spiegel kijkt, denk dan niet aan wat je anders zou willen, denk aan iets aan jezelf waar je dankbaar voor bent. Ik zal beginnen: ik ben dankbaar voor mijn lange benen. En dat ik de waarheid weet over mezelf, namelijk dat ik niet hoef te lijken op de superdunne modellen. Die weten niet eens meer hoe chocola smaakt.

Muziek: Lenka

Lenka klinkt als dat ene caramelsnoepje, maar het is een zangeres uit Australië. Haar muziek klinkt luchtig en vrolijk, maar de teksten zijn serieus en je kunt je er vaak in herkennen. Zoals bij het nummer The Show:



www.lenkamusic.com

De fantastische verspilling van vrije tijd

In de vakantie krijgt men plotseling een zee van vrije tijd. Van tevoren had ik me voorgenomen die tijd goed en verstandig te gebruiken: ik zou gaan hardlopen, talloze boeken lezen, mijn kamer grondig schoonmaken. Na de vakantie zou ik een herboren persoon zijn, klaar om het studentenleven in te gaan met frisse moed. Ik zou de conditie hebben van een Nigeruaanse sprinter en ik zou bijna high zijn van de hoeveelheid schoonmaakmiddel die gebruikt is bij het schoonmaken van mijn kamer.
Maar nu mijn vakantie binnen een paar weken tot zijn einde loopt, kom ik erachter dat geen van mijn voornemens volledig gelukt is. Sterker nog, sommige dingen die ik wilde doen, ben ik compleet vergeten. Mijn kamer is nog altijd een rotzooi en ik heb mijn sportschoenen nog niet eens aangehad.
Ik vraag me af waar die hele zee van tijd gebleven is. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik talloze uren verspild heb met het voor me uit staren, maar dat ik daar zoveel tijd mee zou kunnen laten verdwijnen, dat verbaast me enigszins.
Misschien komt het door die eindeloze planning in de laatste weken voor de vakantie. Misschien komt het doordat ik geen vrije tijd aan kan. En heel, heel misschien komt het, omdat ik blij ben dat ik even niks mag doen. Lui zijn is ook een kunst (en een nuttige tijdsbesteding).

Machteloos

Soms kom je iemand tegen die je helemaal omver blaast. Iemand die je hart overrompelt en je achterlaat met vragen en dromen. Je kunt niet meer slapen, niet meer eten, niet meer rationeel denken. Overal zie je hem, hoor je zijn stem en kun je niets anders dan hopen dat hij je belt en vraagt of je wat te doen hebt. Wanneer je aan hem denkt, krijg je buikpijn, omdat alle gevoelens tegelijk terugkomen. Je kunt niets doen, je bent machteloos tegenover hem. Hij weet namelijk precies hoe hij je gelukkig kan maken.
Dan komt jullie eerste date. Zenuwen, angst en een hoop gegiechel, want het is allemaal zo spannend en je hoopt dat je het niet verpest voor jezelf. Maar het is allemaal goed. Het voelt zo perfect en mooi, als uit een film gegrepen. Je hebt geen controle meer over wat je doet en hoe je je voelt, maar dat maakt niet uit.
Dan komt jullie eerste zoen. Een moment dat je nooit meer zult vergeten en waar je van hebt gedroomd sinds je voor het eerst een romantische film had gezien op televisie. Er is geen strijkorkest of een prachtige zonsondergang, alleen jullie twee en dat is genoeg. Als perfectie een naam had, dan was het de zijne geweest.
Zo'n gevoel, dat geweldige gevoel, ik wou dat ik het een keer kon ervaren.