donderdag 2 september 2010

De stiltecoupé

Door haast en onoplettendheid kom ik vaak per ongeluk terecht in de stiltecoupé. Eerst voel ik me dan heel ongemakkelijk. Mag je bijvoorbeeld wel kuchen? Mag je luid zuchten? Ik ben altijd bang dat ik verwijtende blikken krijg wanneer ik een plastic verpakking open of wanneer mijn telefoon geheel buiten mijn schuld om afgaat.
Na een tijdje raak ik meer op mijn gemak en merk ik dat de stiltecoupé heerlijk is. Het is een oase van rust, een stil hoekje terwijl de trein op volle snelheid over de verroeste rails raast. Ik voel me op mijn gemak, tot ik merk dat ik me ga ergeren aan mensen die kuchen. Tot ik boos kijk naar een man wiens telefoon afgaat, bijna chagrijnig word wanneer iemand per ongeluk iets op de grond laat vallen en de heerlijke stilte verbreekt. Ik ben diegene geworden voor wie ik bang was toen ik de stiltecoupé instapte.
De trein komt tot stilstand op het station waar ik uit moet stappen en wanneer ik buiten ben, zie ik ineens hoeveel mensen bijna opgelucht naar hun telefoon grijpen en beginnen te bellen, om maar weer geluid te kunnen maken. Ik zet mijn iPod op zijn hardst en het kan me niet schelen hoeveel mensen dat om me heen horen. De wereld is geen stiltecoupé, toch?

7 opmerkingen:

  1. Je schrijft keer op keer weer geweldig (:

    BeantwoordenVerwijderen
  2. voor welk tijdschrift ga je schrijven?
    dat vind ik namelijk een verplichting met zo'n goede schrijfstijl.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. het is echt leuk om jou teksten te lezen. kan het keer op keer zeggen. maar je bent gewoon geweldig in schrijven.
    liefs,

    BeantwoordenVerwijderen
  4. haha leuk stukje! En bedankt voor je reactie op mn blog :-)

    BeantwoordenVerwijderen