Een klein kind

Het is drie uur 's nachts. Ik slaap. Nee, wacht, ik sliep. Ik sliep eerst, maar nu word ik wakker. Waarom, vraag ik me af. Waarom moet ik nu weer wakker worden? Heeft mijn slaapritme enig idee wat voor een geweldige droom ik had? Ik probeer altijd eerst even mijn ogen stevig dicht te knijpen, maar het lijkt nooit te helpen. Dan weet ik al waarom ik wakker ben. Ik moet plassen.
Ik heb gehoord dat er mensen bestaan die gewoon weer in slaap kunnen vallen als ze moeten plassen. Het zijn wonderlijke wezens, die dat voor elkaar kunnen krijgen. Jammer genoeg ben ik niet een van die mensen. Bij mij eist mijn blaas alle aandacht op. Het wekt me uit mijn dromen en laat me niet meer gaan voor ik naar de wc ben geweest, maar ik ben eigenwijs. Ik blijf nog langer liggen.
Mijn blaas houdt niet van dit soort spelletjes. Dat merk ik, want na een uur proberen om in slaap te vallen, moet ik alleen maar nog meer plassen. Bovendien hoor ik allerlei rare geluiden, waardoor het al helemaal niet meer lukt omm de slaap te vatten. De stoel met kleding lijkt ineens verdacht veel op een moordenaar met een bochel en een lang mes en in de tijd dat ik uitvogel dat het nog steeds gewoon mijn stoel is, blijft mijn blaas zeuren als een klein kind dat een ijsje van zijn moeder wil.
Ik zucht, sta op, ga plassen en ga opgelucht weer in bed liggen, want nu kan ik eindelijk slapen. Tenminste, dat denk ik dan. Maar uiteindelijk blijkt dat ik zo lang wakker heb gelegen, dat ik de energie heb gekregen om een rondje te gaan hardlopen. Ik neem mezelf voor om nooit meer water of welk ander vloeistof dan ook te drinken. Ik droog liever uit dan dat ik 's nachts naar de wc moet gaan.