Creatief verkeer

Sinds ik in Utrecht studeer, heb ik al veel geleerd. Niet alleen in de collegezalen, maar ook daarbuiten, in de stad. Het belangrijkste daarvan tot nu toe, is dat ik heb geleerd hoe het verkeer in elkaar zit. Dat is belangrijk, omdat je anders meteen als buitenstaander herkend wordt. Ik noem het creatief verkeer. Het lijkt een beetje op een spel: het doel is om zo lang mogelijk door te blijven rijden zonder af te stappen of te stoppen, aangereden te worden of zelf iemand aan te rijden. Voorwaarde hierbij is wel dat je zo hard en roekeloos mogelijk rijdt en zo min mogelijk let op wat er om je heen gebeurt. Het lijkt een beetje op Wipe Out, maar dan levensgevaarlijk en zonder vervelende commentatoren.
Nu zijn er nog een aantal andere spelregels, zoals dat bij stoplichten geldt: rood=groen. Bovendien moet je, als je bijna iemand aanrijdt, op het laatste moment afwijken, en dus niet van te voren al aan de kant gaan. Je moet je bel zo weinig mogelijk gebruiken, en, als je dat wel doet, moet je het meerdere keren doen, alsof je enorm geïrriteerd bent.
Het is een moeilijk spel om te leren voor een meisje uit een dorp, zoals ik, maar het moet snel gebeuren. En wanneer je bijna tegen iemand aanknalt die op het laatste moment heeft beslist om over te steken, dan weet je: Nu hoor ik erbij.