Jij en ik

Ik zag je van vijftig meter afstand. Je stapte de trein uit, je haren overvallen door de wind die rondraasde op het station, en je liep naar de dichtsbijzijnde uitgang. Ik kende je toen niet, maar je gezicht bleef in mijn hoofd rondhangen als een droom. Je keek me aan, misschien voor een seconde. Kort maar krachtig. In die seconde zag ik mijn leven voor me. Jij en ik, voor de eerste keer samen uit. Jij en ik, op ons verlovingsfeest. Trouwfeest. Babyfeest. Jij en ik, feestend door het leven. Jij en ik, grijs en oud. Jij, in het ziekenhuis. Ik, aan jouw graf. Het leven kan ook hard zijn.
Nu was het alleen maar ik. In die ene seconde trof die gedachte me als een auto op de snelweg. Ik had er nooit over nagedacht dat ik alleen was. En met alleen bedoel ik: zonder jou.
In die ene seconde leerde ik mijn toekomst kennen, en de volgende dag, toen ik je weer zag, leerde ik jou kennen. En ik kan niet wachten op de feesten.