donderdag 12 augustus 2010

Het 'goede' doel

Ik moet vaak lachen om reclames van verschillende goede doelen. Ik weet dat het niet de bedoeling is, maar ik kan er niks aan doen. Vooral de kindjes-in-Afrika-hebben-hulp-nodig-reclames laten me met regelmaat giechelen. Vaak wordt er een zin gebruikt als: "Elke vijf seconden sterft er een kind aan malaria" of "Pietje heeft maar één been". Het wordt beschuldigend gezegd, alsof ze eigenlijk willen zeggen: "Pietje heeft maar één been en dat is jouw schuld. Ja, jij. Zit je daar lekker op je bank televisie te kijken? Ga je straks lekker uit? Pietje kan dat niet, want hij heeft maar één been. En het is allemaal jouw schuld."
Natuurlijk kunnen ze dat niet maken, omdat maar weinig mensen dan met plezier zouden doneren, maar je voelt dat de goede doelen de schuld op jou willen afschuiven. Alsof de directeuren van die goede doelen, die overigens miljoenen verdienen door ergens op een kantoor te zitten, het allemaal zo fantastisch doen.
Elke zoveel tijd laat ik me verleiden en doneer ik iets aan een collectant. De rest van de dag voel ik me dan zo voldaan en goed, dat ik het wel eerlijk vind om extra lang mag douchen. Ik heb toch net gedoneerd aan het WNF, dat heft elkaar wel op.
Doneren aan een goed doel is lang niet zo leuk aan het geven van geld aan een straatartiest. Je ziet gelijk resultaat van je donatie, want de straatartiest in kwestie leeft op en gaat met volle moed door met zingen, gitaarspelen of, in het geval van levende standbeelden, niks doen. En als je dan geen geld bij je hebt, applaudiseer dan eens voor je zingende medemens. Het voelt even goed als geld geven, en het is nog gratis ook.

6 opmerkingen: