Beschamend en geweldig tegelijk

Laat ik het maar opbiechten. Het valt me erg zwaar om dit te moeten vertellen, maar.. ik kijk Oh Oh Tirol.
Natuurlijk, ik weet ook wel dat het gezamenlijke IQ van onze Haagse vrienden ongeveer neerkomt op dat van een ringstaartaapje, maar ik kan het niet helpen om elke donderdagavond voor de tv te gaan zitten om hun belevenissen in de sneeuw te volgen. Ik vraag me af wat Tijgertje nu weer doet voor een sigaret en met welke opmerking Matsoe Matsoe dit keer komt. Het is beschamend en geweldig tegelijk. De tijd vliegt voorbij, net als de flesjes Flügel.
Het is wel duidelijk dat ik geen levenslessen van deze mensen leren, maar dat hoeft ook niet. Ik leer mijn lessen wel in de boeken. Maar het gaat ook niet om diepgang of wijsheid. Het is gewoon entertainment. Het voelt alsof ik in de dierentuin sta te kijken naar het apenverblijf. De apen slingeren heen en weer, slaan elkaar, vallen soms van een autoband af, maar klimmen dan weer op. Ze proberen elkaars aandacht te trekken en maken me aan het lachen. Wie heeft er diepgang nodig, als je ook Oh Oh Tirol kan kijken?
Elke donderdagavond sluit ik de gordijnen en zorg ik ervoor dat niemand ziet dat ik volledig voldaan zit te kijken naar een programma dat zo slecht is, dat het fantastisch is. Zo leeghoofdig, dat het bevrijdend werkt. Even ontsnappen uit de conflicten, aardbevingen en rampen in de wereld. Nu even kijken naar hoe Barbie met haar neus in de sneeuw valt.