Eerste dagen

De wekker gaat weer voor de eerste keer. Kut. Ik kijk niet eens op de klok, maar ik merk al dat het vroeg is doordat het buiten nog zo donker is. En het regent. Dit wordt niks vandaag.
De hele dag is deprimerend, de mensen zijn chagrijnig en ik voel de nattigheid door mijn schoenen komen. Ik weet niet hoe het komt, maar een eerste dag terug op school/werk is altijd de rotste dag van het jaar. Samen met alle maandagen, want die kunnen ook niet goed zijn.
Thuis aangekomen plof ik neer op de bank, tot ik me realiseer dat ik meteen al zoveel te doen heb, dat vrije tijd geen optie meer is. Nee, ik moet lezen, leren, studeren tot mijn hoofd overvol is en barst van de pijn. Ik verlang terug naar de tijd dat ik in mijn bed kon blijven liggen tot mijn opgehouden plas me dwong. Ik wil weer gewoon dagen in mijn pyjama spenderen en niet geven om deadlines, readers, stufi, tentamens en al die onzin.
Op dit soort dagen wens ik dat ik een baby ben, die nog gewoon kan broekpoepen en kan huilen om vervolgens aan een borst te zuigen tot de slaap komt. Dat is pas leven.