zaterdag 13 augustus 2011

Het witte paard stinkt

Ik loop op straat terwijl ik druk bezig ben een sms'je te schrijven waarin ik een studiegenoot vertel over het college wat zij gemist heeft. Net wanneer ik het berichtje wil versturen, knal ik op tegen een persoon. De telefoon valt uit mijn handen, knalt op de grond en net wanneer ik de ongelukkige persoon wil uitschelden voor alles wat slecht en gemeen is in de wereld, zie ik dat hij zo ongeveer de knapste persoon is die ik ooit heb gezien. Hij, geschrokken van het ongelukje, biedt zijn excuses aan en reikt naar mijn telefoon, terwijl ik hetzelfde doe. Onze handen bereiken tegelijkertijd mijn mobieltje en raken elkaar aan. We delen een intense blik, onze gezichten komen dichterbij elkaar en dan...
Is de droom voorbij en kom ik terecht in het leed dat de realiteit heet. Ik ben namelijk single en zie in mijn nabije toekomst geen vlammende liefde aankomen. Daarnaast gebeuren dit soort 'romantische' dingen alleen in films en, niet te vergeten, in mijn fantasie. Ik gok namelijk dat, als ik door een mirakel toch iemand ontmoet, ik waarschijnlijk gewoon mijn warme chocolademelk over hem heen mors, iets tussen mijn tanden heb zitten en mijn eigen naam niet meer kan uitspreken van de zenuwen. Laten we eerlijk zijn: ik ben een onverbeterlijke kluns en ik kan niet functioneren rond mensen die ik leuk vind.
Tegelijkertijd ben ik blij dat ik niet in mijn fantasie leef. Ik hoef geen prins op het witte paard. Paarden stinken en ik zit niet te wachten op een jongen die denkt dat hij me moet redden. Ik doe het prima in mijn eentje en tot de tijd dat er iemand langskomt, ga ik er nog eens goed over dagdromen.

6 opmerkingen: