Toeristische trekpleisters van de hel

Ook al ben ik een klunzige sukkel wiens intelligentie haar regelmatig in de steek laat, ben ik toch gezegend met een aantal leuke eigenschappen. Ik heb bijvoorbeeld een waanzinnige fantasie. En dan bedoel ik niet alleen dat als iemand een zeer levendig verhaal vertelt over een man die zijn endeldarm uitpoept, ik een heel mooi plaatje in mijn hoofd kan vormen. Nee, ik kan mezelf ook uren vermaken met de meest waanzinnige hersenspinsels die mijn prachtige verbeelding voortbrengt. Niet zelden lig ik op een zeilboot te zonnen terwijl Johnny Depp een cocktail voor me bereidt.
De voordelen van mijn levendige fantasie zijn wel duidelijk, maar er zit ook een nadeel aan. Vooral 's nachts krijg ik last van deze duistere kant van mijn vermogen onrealistische filmpjes af te spelen in mijn hoofd. Dan zijn alle schaduwen moordenaars en elk geluid komt vast van een verkrachter. Ik verwacht elk moment een hand die van onder het bed mijn arm vastpakt en me meesleurt naar de toeristische trekpleisters van de hel. Op dat moment lig ik met de dekens over mijn hoofd en mijn ogen stijf dichtgeknepen en probeer ik met enige logica de enge beelden uit mijn hersenen te verdrijven, maar altijd wint de fantasie. Wanneer ik de volgende ochtend het licht door de gordijnen zie schijnen, bedenk ik me ineens hoe slecht mijn verbeelding zich weer heeft gedragen. Toch kan ik het niet laten dan weer vrolijk verder te gaan met fantaseren, want Johnny Depp kan toch niet zonder me?