Natuurlijk is de Starbucks een soort paradijs in het grijze leventje dat we stuk voor stuk leiden. Natuurlijk is het de mekka voor de mokka-liefhebber. Natuurlijk proeft alles er alsof het regelrecht gemaakt is in de urinebuizen van de engelen.
Misschien overdrijf ik. De Starbucks is eigenlijk gewoon een koffiezaak. Toch is het veel en veel meer. Het is een lifestyle, een onderdeel van wie je bent (hoeveel paparazzifoto's van celebs met in de ene hand hun mobiel en in de andere een Starbucksproduct moeten we nog verdragen?). Het is het ultieme middel om uit te drukken: Ik ben ontzettend cool. Maar de Starbucks zorgt ook voor een groot kwaad.
Ik bestel steevast een ofwel een 'caramel hot chocolate' ofwel de 'hazelnut hot chocolate' (want je bent niet alleen cool wanneer je bij de Starbucks bestelt, je praat ook ineens Amerikaans Engels). De warme chocolademelk is een goddelijk goedje, maar hier is het probleem. Geen enkele andere chocolademelk is zo geweldig. Wanneer je de versie van Starbucks hebt geproeft, lijkt de rest meer op een beetje hondenpis gemengd met het okselzweet van de buurman. Elk chocolademelkmerk wordt vergeleken met de nummer 1 en niets kan eraan tippen. Kortom, het genietmoment waarop ik de eerste slok van een warme chocolademelk neem, is verdwenen, want ik weet dat ik nergens meer zo van kan genieten als van een caramel of hazelnut hot chocolate.
Dit lijkt het verhaal van een chocolademelkjunkie en ik weet dat ontkenning bij de verslaving hoort, maar ik ben echt niet verslaafd. Wanneer ik afreken voor het hemelse drankje merk ik ineens dat de Starbucks niet alleen heerlijke drankjes en voedsel aanbiedt. Het berooft me ook nog eens van mijn weinige geld. De Starbucks is een zakkenroller, maar hij geeft er afleiding voor terug. Ik kan het ze niet kwalijk nemen: goud is ook duur. Toch verhoudt het me ervan om elke dag er iets te halen en dat lijkt me belangrijk, want dan kan ik misschien de heerlijke smaak van de warme chocolademelk vergeten wanneer ik de goedkope versie ervan bestel in een café.